Όταν ακούς από παιδί για ης αλησμόνητες πατρίδες, όταν μεγαλώνοντας ακούς τη γιαγιά σου να σου μιλάει για τη Σμύρνη, την Πόλη, την Τραπεζούντα και ν\' αποδίδει σ\' όλα εκείνα τα μέρη όλα τα όμορφα και τα καλά του κόσμου, τότε η επιθυμία για ένα ταςίδι επιστροφής σε κείνα τα μέρη γίνεται προσωπικό χρέος απέναντι σ\' όσους γεννήθηκαν και έζησαν εκεί.

Ο προσφιλέστερος τόπος για τον καθένα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια. Εκεί ταξιδεύουμε κάθε τόσο με όχημα τη νοσταλγία και τις αναμνήσεις. Και σ\' έναν τέτοιο νόστο τα Χριστούγεννα έχουν τα πρωτεία, γιατί είναι γιορτή που μαλακώνει τη λεηλασία των ψυχών, που ξαναγνέθει τα ξεφτίδια σε υφάδια.

Τα Χριστούγεννα δεν έχουν άλλωστε ηλικία, γιατί μέσα τους χωράνε οι ηλικίες όλες. Είναι γιορτή που σημαδεύει πρώτα απ\' όλα στο συναίσθημα. Είναι στη φύση τους ν\' αναδεύουν το θυμικό.

Πρόσφυγες απ\' όλη την Ελλάδα κατέθεσαν σ\' αυτό το βιβλίο φωνή και ψυχή, γυρίζοντας νοσταλγικά στις αλησμόνητες πατρίδες και ταυτόχρονα στην άλλη ακριβή πατρίδα, την κοινή για όλους, στην "υπερπατρίδα" της παιδικής ηλικίας. Τα Χριστούγεννα εκείνης της εποχής, σε \'κείνα τα μέρη της Ανατολής, συμπύκνωναν μια φιλοσοφική κοσμοθεωρία που επέτρεπε την έκφραση των κοινωνικών πόθων.

Το βιβλίο αυτό για τους παλαιότερους θα αποτελέσει ενθύμιον των παιδικών τους χρόνων. Από τους νεότερους θα διαβαστεί σαν παραμύθι. Σαν την εικόνα μιας κοινωνίας που υπήρξε κάποτε, πολύ παλιά...

(από τον πρόλογο της συγγραφέως)